Leroy, waarom koos jij voor een stage in het buitenland?
‘Ik doe het vooral voor de uitdaging. Een ander land, een andere taal, ik zag het als een kans om een heleboel te leren. Maar het had ook een praktische reden: in Nederland zijn niet zo veel stageplekken beschikbaar in ziekenhuizen en in Duitsland wel.’
Sprak je al een aardig woordje Duits?
‘Ik kom uit het oosten van het land, dus de taal is niet helemaal nieuw voor me. Op mijn opleiding konden we een taalcursus volgen en hier in Duitsland kregen we ook twee weken taalles via Dutch Students Abroad, de organisatie die mijn stage regelde. Ik was dus aardig voorbereid. Al blijven de medische termen lastig, zeker met al die afkortingen.’
Is het heel anders dan hier?
‘Ja, best wel. Ik loop stage op een comfort-afdeling, speciaal voor particulier verzekerde – en dus rijkere – patiënten. Het is veel luxer dan ‘gewone’ afdelingen. We werken met twaalf verschillende specialismen en de patiënten komen overal vandaan: Rusland, Kazachstan, het Midden-Oosten. In eerste instantie vond ik het best eng. Zo veel specialismen op één afdeling, hoe moet je je daarop voorbereiden?’
Met je Duits kom je op zo’n internationale afdeling dus ook niet echt ver…
‘Helaas spreek ik geen Russisch en Arabisch. Bij belangrijke gesprekken met artsen wordt er een vertaler of tolk geregeld, maar bij de dagelijkse zorg niet. Dan komt het echt op jou aan. Stiekem vind ik dat alleen maar leuk. Ik ben inmiddels heel creatief geworden in communiceren met handen en voeten.’
Hoe is de begeleiding in vergelijking met Nederland?
‘Op mijn afdeling is het vaak erg hectisch. Dus ik moet soms echt op mijn strepen staan en zeggen: “Ik wil nu feedback van jou, want ik heb het nodig voor mijn school”. Feedback en evalueren is op mijn opleiding heel belangrijk, daar moet ik als student echt bewijs van leveren. En daarnaast: je moet jezelf echt verkopen en tegen artsen blijven roepen: “Hier ben ik, mag ik meekijken?” Als je dat doet, krijg je gelukkig wel alle kansen.’
Wat zal je nu al nooit meer vergeten?
‘De palliatieve zorg gaat hier anders dan in Nederland. Het is minder gericht op kwaliteit van leven en rustig naar het einde. Hier wordt vooral gekeken naar wat er nog kan worden gedaan, zijn er nog geneeskundige mogelijkheden? Best indrukwekkend om dat zo van dichtbij mee te maken. Ik bekijk het nu echt op twee manieren naar de palliatieve zorg. Die ervaring neem ik zeker mee!
